In grote delen van Nederland, maar vooral in Noord- en Zuid-Holland, heeft de laatste tijd een blauwtongvirus huisgehouden onder de herkauwers, vooral onder de schapen. Dit virus, serotype 3, is nieuw in Nederland en er bestaat nog geen goed vaccin tegen. Het virus wordt overgebracht door de beet van een minuscuul vliegje, het zogenaamde knutje. De knut moet zelf ook besmet zijn met het virus. Het virus kan niet direct van het ene besmette dier naar het andere worden overgedragen. Eerder, in 2006, heeft zich eveneens een uitbraak van blauwtong voorgedaan, maar dat virus was van serotype 8 (hier is inmiddels wel een werkend vaccin voor beschikbaar).
De besmette dieren hebben koorts en zijn lusteloos. Schapen krijgen zwellingen en bloedingen in de kop en soms een blauwe tong. Ze worden kreupel door zwellingen en ontstekingen in de poten. Om de poten te ontlasten gaan ze met een bolle rug staan met de kop naar beneden. Ze vermageren snel doordat ze met hun ontstoken bek nauwelijks kunnen eten. Veelal sterven ze daardoor al eerder van honger en dorst.
Het virus heeft ook in de Wilmkebreekpolder toegeslagen onder de schapen. Een flink aantal schapen heeft de ziekte niet overleefd. Zelfs twee koeien raakten geïnfecteerd, maar bij runderen verloopt de infectie veel meer gematigd. Ook op dit moment lopen er nog enkele geïnfecteerde schapen in de polder, maar het lijkt erop dat deze schapen het gaan redden (ze lopen weer en eten weer gras). De helpers van boer Harry Kok lopen regelmatig langs de schapen om hun conditie te beoordelen. Dode dieren en erg zieke dieren worden afgevoerd. Het helpt overigens niet om zieke, aangetaste dieren naar de stal te brengen. In het weiland kunnen ze zelf proberen om wat te eten. Hun dikke en waterdichte vacht zorgt er daarbij voor dat ze warm en droog blijven, ook in periodes met koud en nat weer. Op onderstaande foto een schaap dat uiteindelijk aan het virus bezweken is.
